Test szuflady obrotowej tylno-bocznej

Przejdź do

Znajdź tę wiki na platformie Physiotutors Zostań członkiem

Dowiedz się

Test szuflady obrotowej tylno-bocznej | niestabilność tylno-boczna

Posterolateralna niestabilność rotacyjna, w skrócie PLRI, jest najczęściej spotykanym wzorcem niestabilności łokcia.

PLRI zwykle występuje w wyniku upadku na wyciągniętą rękę, generując obciążenie osiowe, siłę koślawości i zewnętrzny ruch obrotowy (moment obrotowy) przedramienia w stosunku do kości ramiennej. Powoduje to podwichnięcie głowy kości promieniowej i bliższej części kości łokciowej w kierunku tylno-bocznym od kości ramiennej w sposób rotacyjny, odrywając lub rozrywając kompleks więzadła pobocznego bocznego w etapie 1. W cięższym stadium 2, uszkodzenie tkanki postępuje do przodu i do tyłu wokół łokcia do strony przyśrodkowej, a w stadium 3 uraz obejmuje więzadło poboczne przyśrodkowe lub nawet wspólne pochodzenie zginaczy i pronatorów.

Chociaż Camp i in. (2017) opisują test szuflady tylno-bocznej jako podstawową metodę badania oraz najbardziej wiarygodny i czuły test niestabilności rotacyjnej tylno-bocznej, brakuje badań wiarygodności i dokładności. Z tego powodu przyznajemy temu testowi wątpliwą wartość kliniczną.

Aby wykonać test, umieść pacjenta w pozycji leżącej na plecach z rękami nad głową, a badacz powinien stać u szczytu stołu. Dłoń i nadgarstek pacjenta są unieruchomione pomiędzy ramieniem i ciałem badającego, pozostawiając przedramię w neutralnej rotacji. W przypadku lewego łokcia unieruchom kość ramienną w jej najbardziej dystalnej części lewą ręką z kciukiem na tylnej powierzchni nad ścięgnem mięśnia trójgłowego. Chwyć przedramię prawą ręką, trzymając palce wskazujący i środkowy wzdłuż przedniej części bliższego promienia, a kciuk na podskórnej granicy kości łokciowej.

Pacjent musi być zrelaksowany podczas tego manewru, dlatego dobre wyjaśnienie manewru pacjentowi ma kluczowe znaczenie. Aby ułatwić rozluźnienie, możesz najpierw wykonywać różne losowe, bezbolesne ruchy, które minimalnie obciążają łokieć. Gdy pacjent jest rozluźniony, przyłóż siłę obrotową w kierunku tylno-bocznym do proksymalnego promienia opuszkami palców prawej ręki, trzymając kość ramienną nieruchomo drugą ręką. Podwichnięcie jest zwykle maksymalne między 20 a 40 stopniami zgięcia, ale test jest powtarzany pod różnymi kątami od 0 do 90 stopni w celu określenia maksymalnej lokalizacji maksymalnej niestabilności.

Wynik testu jest pozytywny w przypadku widocznego tylnego podwichnięcia głowy kości promieniowej i wgłębienia skóry między głową kości promieniowej a główką kości ramiennej. Odgłos stukania może być potwierdzającym odkryciem, które wskazuje na zmniejszenie głowy kości promieniowej po podwichnięciu.

Jeśli pacjent jest w stanie odpowiednio się rozluźnić, podczas testu można zastosować niewielką siłę koślawości, aby zwiększyć stopień podwichnięcia. . Pozytywny wynik testu przy wyższym kącie zgięcia wynoszącym około 80-90 stopni wskazuje na wyraźne rozluźnienie torebki tylno-bocznej, a nie tylko LCL.