Test Lemaire Jolt | Niestabilność rotacyjna przednio-przyśrodkowa

Lemaire (1967) opisał ten test jako doskonały test potwierdzający zerwanie więzadła krzyżowego przedniego u znieczulonego pacjenta. Zauważył jednak, że trudno jest wywołać niestabilność rotacyjną przednio-boczną u przytomnego pacjenta, ponieważ pacjenci nie mogą się w pełni zrelaksować. Co więcej, test ten nie został oceniony pod kątem jego zdolności diagnostycznych, więc jego wartość kliniczna jest wątpliwa.

Aby przeprowadzić test, pacjent leży w pozycji leżącej na plecach. Stojąc po stronie, która ma zostać zbadana, noga jest wyciągnięta i wprowadzona w rotację wewnętrzną jedną ręką, która chwyta kostkę. Grzbiet drugiej ręki jest umieszczony za głową kości strzałkowej i ścięgnem mięśnia dwugłowego uda w celu przyłożenia siły skierowanej w kierunku brzusznym. Pacjent jest proszony o całkowite rozluźnienie.
Następnie kolano jest delikatnie zginane i wielokrotnie wyprostowywane, a egzaminator obserwuje podwichnięcie przednio-przyśrodkowe kości piszczelowej.
W drugim kroku kąt zgięcia jest zwiększany, co spowoduje wstrząs do tyłu kości piszczelowej, wskazując na pozytywny wynik testu.

21 NAJBARDZIEJ PRZYDATNYCH TESTÓW ORTOPEDYCZNYCH W PRAKTYCE KLINICZNEJ

• • Nazwa*
• • Email*

Δ

Inne typowe testy do oceny niestabilności rotacyjnej kolana to:

• Test Slocuma (niestabilność rotacyjna przednio-boczna)
• Giving Way Test of Jakob (niestabilność rotacyjna przednio-boczna)
• Test krzyżowy Arnolda (niestabilność rotacyjna przednio-boczna)
• Test odwrotnej zmiany obrotu (niestabilność rotacyjna tylno-boczna)
• Test wybierania numeru (posterolateralna niestabilność rotacyjna)
• Test żabiej nogi (niestabilność rotacyjna tylno-boczna)

Liorzou, G. (2013). Le genou ligamentaire: examen clinique. Springer Science & Business Media.