Diagnoza choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego | Oznaki i objawy choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego

Przejdź do

Znajdź tę wiki na platformie Physiotutors Zostań członkiem

Dowiedz się

Diagnoza choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego | Oznaki i objawy choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego

Rozpoznanie choroby zwyrodnieniowej stawów często opierało się na wyglądzie radiologicznym przestrzeni stawowej zgodnie z kryteriami Kellgrena i Lawrence'a, a nie na cechach klinicznych. Ostatnie badania wykazały jednak, że obrazowanie radiologiczne oraz ilość bólu i ograniczeń odczuwanych przez pacjenta nie są tak silnie skorelowane, jak kiedyś sądzono. Co więcej, centralne uwrażliwienie i czynniki psychospołeczne mogą odgrywać ważną rolę w wyjaśnianiu, którzy pacjenci z radiologiczną chorobą zwyrodnieniową stawów odczuwają ból, a którzy nie.

Kryteria klasyfikacji klinicznej Altmana i wsp. (1991) mają czułość 86% i swoistość 75%, dlatego przypisujemy im umiarkowaną wartość kliniczną.

Kryteria klasyfikacji klinicznej obejmują obecność bólu biodra oraz następujące elementy:

Zakres ruchu rotacji wewnętrznej biodra mniejszy niż 15 stopni.
Zakres ruchu zgięcia biodra wynoszący 115 stopni lub mniej.

LUB BÓL HIP plus:

Zakres ruchu rotacji wewnętrznej biodra wynoszący 15 stopni lub więcej
Ból podczas badania rotacji wewnętrznej biodra
Sztywność poranna trwająca krócej niż 60 minut (jest to ważny czynnik pozwalający odróżnić chorobę zwyrodnieniową stawów od reumatoidalnego zapalenia stawów, w którym sztywność trwa zwykle dłużej).
Wiek powyżej 50 lat ze względu na fakt, że częstość występowania wzrasta wraz z wiekiem, osiągając szczyt około 78-79 lat.

Jak wspomniano wcześniej, same radiogramy nie definiują klinicznego zespołu choroby zwyrodnieniowej stawów. Kim et al. (2015) wykazali w dwóch dużych kohortach, że tylko 20% bioder z radiologiczną chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego było często bolesnych. Jest to dobra wiadomość, ponieważ otwiera możliwości skutecznego leczenia, w tym zarządzania obciążeniem, wzmacniania, ćwiczeń ruchowych, a co ważniejsze, odpowiedniej edukacji pacjenta i wyjaśnienia, w jaki sposób czynniki psychospołeczne mogą przyczyniać się do indywidualnego odczuwania bólu przez pacjenta.