Test DRUJ | Test dystalnego stawu promieniowo-łokciowego

Przejdź do

Znajdź tę wiki na platformie Physiotutors Zostań członkiem

Dowiedz się

Test DRUJ | Test dystalnego stawu promieniowo-łokciowego | Ocena niestabilności nadgarstka

Test dystalnego stawu promieniowo-łokciowego (ang. Distal Radioulnar Joint Test, w skrócie DRUJ Test) to test ortopedyczny służący do oceny zerwania więzadła dystalnego stawu promieniowo-łokciowego.

Podczas gdy najczęściej więzadło SL i TFCC są dotknięte urazami więzadeł nadgarstka, nadgarstek jest złożonym regionem i wymaga dokładnej oceny, ponieważ pominięte urazy więzadeł mogą powodować uporczywy ból, niestabilność oraz zmniejszoną siłę chwytu i zakres ruchu, a także mogą prowadzić do wczesnego zapalenia kości i stawów. Prosser et al. w (2011) ocenili test Lunotriquetral Ballottement Test lub Shuck Test pod kątem jego dokładności diagnostycznej i podali dodatni współczynnik prawdopodobieństwa wynoszący 1,79 i ujemny współczynnik prawdopodobieństwa wynoszący 0,3 w porównaniu z wynikami artroskopii, co czyni go co najwyżej łagodnie użytecznym w wykluczaniu urazu, ale ogólnie test ma słabą wartość kliniczną.

Aby przeprowadzić test, przedramię pacjenta jest utrzymywane w neutralnej rotacji, a egzaminator stabilizuje dystalny promień i dłoń jako jedną całość za pomocą mocnego chwytu.

Następnie druga ręka chwyta dystalną kość łokciową i przesuwa ją w kierunku grzbietowym i dłoniowym względem kości promieniowej.

Procedura ta jest powtarzana we względnej supinacji i pronacji.

Stabilność dystalnego stawu promieniowo-łokciowego jest porównywana z nieuszkodzonym nadgarstkiem, a wyraźna wiotkość, a także odtwarzanie bolesnych objawów pacjenta, wskazują na pozytywny wynik testu.

Inne typowe testy do oceny niestabilności nadgarstka: