Nadkłykcia bocznego kości ramiennej / Łokieć tenisisty | Diagnoza i leczenie
Nadkłykcia bocznego kości ramiennej / Łokieć tenisisty | Diagnoza i leczenie
Wprowadzenie i epidemiologia
Ból nadkłykcia bocznego jest częstą dolegliwością pacjentów, powszechnie określaną jako łokieć tenisisty(Pitzer i in. 2014). Skojarzenie nazwy łokieć tenisisty z boczną epicondylalgią (LE) wynika z faktu, że schorzenie to od dawna kojarzone jest ze sportami rakietowymi, a szacuje się, że 10-50% tenisistów rozwija LE podczas swojej kariery(Van Hoofwegen i in. 2010).
Uważa się, że łokieć tenisisty jest wynikiem nadużywania mięśnia prostownika promieniowego nadgarstka (ECRB) przez powtarzające się mikrourazy skutkujące pierwotną tendinozą ECRB, z udziałem lub bez udziału prostownika palców ( De Smedt i in. 2007).
Termin „zapalenie nadkłykcia” z czasem zaczął być kwestionowany, ponieważ badania histologiczne nie wykazały obecności komórek zapalnych (makrofagów, limfocytów i neutrofili) w dotkniętej chorobą tkance. Badania te wykazały inwazję tkanki fibroblastycznej i naczyń, co doprowadziło do określenia „tendinoza”. Raczej definiuje to proces zwyrodnieniowy charakteryzujący się nadmiarem fibroblastów, hiperplazją naczyniową i niestrukturyzowanym kolagenem (De Smedt i in. (2007) .
Tichener i in. (2013) przeprowadzili duże badanie kliniczno-kontrolne z udziałem 4998 pacjentów, którzy zostali retrospektywnie przebadani pod kątem czynników ryzyka rozwoju LE.
Stwierdzili oni, że patologia stożka rotatorów (OR 4,95), choroba De Quervaina (OR 2,48), zespół cieśni nadgarstka (OR 1,50), doustna terapia kortykosteroidami (OR 1,68) i wcześniejsze palenie tytoniu (OR 1,20) były czynnikami ryzyka związanymi z rozwojem łokcia tenisisty. Cukrzyca, palenie tytoniu, palec spustowy, reumatoidalne zapalenie stawów, spożycie alkoholu i otyłość nie były związane z LE.
Badanie przeprowadzone przez Sandersa i in. (2015) stwierdzili, że roczna zapadalność na LE zmniejszyła się z czasem z 4,5 na 1000 osób w 2000 r. do 2,4 na 1000 osób w 2012 r. w populacji USA. Odsetek nawrotów w ciągu dwóch lat wynosi aż 8,5% i utrzymuje się na stałym poziomie w czasie. Odsetek przypadków leczonych chirurgicznie w ciągu dwóch lat potroił się z 1,1% w 2000 roku do 3,2% po 2009 roku. Około 1 na 10 pacjentów z utrzymującymi się objawami po sześciu miesiącach wymagało operacji.
W tym badaniu średni wiek diagnozy wynosił 47 ± 11 lat, przy równym rozkładzie płci. Grupa wiekowa między 40 a 49 rokiem życia charakteryzuje się najwyższą zapadalnością, wynoszącą 7,8 na 1000 pacjentów płci męskiej i 10,2 na 1000 pacjentów płci żeńskiej.
Najczęściej zgłaszanymi zawodami byli pracownicy biurowi/sekretarze, a następnie pracownicy służby zdrowia, głównie pielęgniarki. Prawy łokieć był dotknięty u 63% (vs. 25% po lewej stronie), przy czym u 12% pacjentów dotyczyło to obu łokci. Na podstawie tych danych można założyć, że dominujące ramię jest częściej dotknięte, biorąc pod uwagę fakt, że szacuje się, że 70-95% światowej populacji jest praworęczna (Holder i in. 2001)
Ograniczenia w pracy odnotowano u 16% pacjentów, a 4% nie pracowało od 1 do 12 tygodni.
W badaniu przeprowadzonym wśród amerykańskich wojskowych wskaźnik zachorowalności na LE wynosił 2,98 na 1000 osobolat(Wolf i in. 2010).
Inne badanie przeprowadzone przez Leach et al. (1987) wspomina, że LE występuje 7-10 razy częściej niż przyśrodkowa epicondylalgia.
Prezentacja kliniczna i badanie
Ból łokcia jest główną dolegliwością u pacjentów z epicondylalgią. Chociaż ból ten może mieć ostry początek z powodu urazu lub kontuzji, bardziej prawdopodobne jest, że rozwija się stopniowo.
Pacjenci zazwyczaj zgłaszają się z historią powtarzalnego chwytania i obciążania przedramienia(Orchard i in. 2011). Ból zwykle nasila się podczas aktywności i ustępuje po odpoczynku i może, ale nie musi, promieniować w dół przedramienia wzdłuż mięśni prostowników nadgarstka (LE). Ponadto pacjenci mogą doświadczać osłabienia dłoni i trudności z przenoszeniem przedmiotów(Pitzer i in. 2014).
Badanie
W celu dokładnej oceny i diagnostyki różnicowej należy w obu schorzeniach zbadać kręgosłup szyjny, bark, łokieć i nadgarstek. Oprócz wykluczenia korzeniowego zapalenia szyjnego C5-C6 jako możliwej konkurencyjnej diagnozy, stwierdzono, że upośledzenie szyi i barku jest negatywnym czynnikiem prognostycznym dla powrotu do zdrowia w przypadku bocznego kłykcia bocznego ( Smidt i in. (2006 ). U pacjentów z bocznym zapaleniem nadkłykcia kości ramiennej występuje tkliwość w okolicy przyczepu kości ramiennej do kości strzałkowej, przy nadkłykciu bocznym lub tuż poniżej niego. Mimo że zakres ruchu u pacjentów zazwyczaj mieści się w normie, u niektórych mogą wystąpić ograniczenia czynnego wyprostu łokcia z powodu bólu bocznej części łokcia. Niezwykłym zjawiskiem jest łagodny obrzęk tkanek miękkich nad przyczepem prostownika, a u niektórych pacjentów stwierdza się pełność w trójkącie łokciowym ( Orchard i in. (2011 ).
Obejrzyj poniższe filmy, aby dowiedzieć się, jak przeprowadzić te testy:
OBEJRZYJ DWA W 100% BEZPŁATNE WEBINARIA NA TEMAT BÓLU BARKU I BÓLU NADGARSTKA PO STRONIE ŁOKCIOWEJ
