Zamrożone ramię / Adhezyjne zapalenie torebki stawowej | Diagnoza i leczenie

FS można podzielić na pierwotną (o początku idiopatycznym) i wtórną. Podczas gdy pierwotne FS nie ma znanej przyczyny, wtórne FS można podzielić na trzy różne grupy:

• Wewnętrzne: uraz, długotrwałe unieruchomienie, zwapnienie ścięgna, stożka rotatorów i tendinopatia bicepsa poprzedzają wewnętrzne wtórne zamrożenie barku z operacją barku skutkującą jatrogennym wewnętrznym wtórnym zamrożeniem barku.
• Zewnętrzne: Gdy stan jest poprzedzony patologią odległą od barku, taką jak zapalenie stawu ramiennego, złamania kości ramiennej lub obojczyka, radikulopatia szyjna, ipsilateralna operacja piersi, guzy ściany klatki piersiowej, CVA.
• Ogólnoustrojowe wtórne FS: cukrzyca, nieprawidłowości tarczycy, choroby serca, czynniki genetyczne (takie jak choroba Dupuytrena), choroba Parkinsona lub padaczka.

Pietrzak i in. (2016) postulują, że podobnie jak w przypadku DM i CVD, stan zapalny i zwłóknienie torebki stawowej obserwowane w FS mogą być wywoływane przez zespół metaboliczny i przewlekły stan zapalny o niskim stopniu nasilenia, co prowadzi do zwiększenia produkcji cytokin prozapalnych, współczulnej dominacji równowagi autonomicznej i aktywacji neuroimmunologicznej.
Proces chorobowy wydaje się być napędzany przez cytokiny, które postępują od zapalenia i przerostu błony maziowej do zwłóknienia torebki z infiltracją przewlekłych komórek zapalnych i cytokin z odpowiednim zmniejszeniem objętości stawu. Jednocześnie zwłóknienie torebki prowadzi do pogrubienia długiej głowy bicepsa, więzadła kruczo-ramiennego i wnęki pachowej.
Badanie MRI przeprowadzone przez Lee i wsp. (2012) potwierdzili to, wykazując, że więzadło barkowo-obojczykowe i torebka w dole pachowym były znacznie większe u pacjentów z zamrożonym barkiem w porównaniu ze zdrową grupą kontrolną.

Ryan i in. (2016) donoszą, że zwiększone unaczynienie jest częstą cechą opisywaną w badaniach histologicznych, szczególnie w strukturach przednio-górnych, ale nieobecną w strukturach dolnych, z wyjątkiem fałdu pachowego. Może to być również wyjaśnienie odczuwania bólu przez pacjenta, ponieważ literatura konsekwentnie opisuje nadmierne unaczynienie i angiogenezę jako potencjalne źródła nocycepcji ze względu na ich związek z nowymi naczyniami.

Epidemiologia

Według doniesień, pierwotne FS w populacji ogólnej dotyka od 2 do 5,3% pacjentów w ciągu ich życia.
Częstość występowania wtórnego FS wzrosła u pacjentów z cukrzycą i chorobami tarczycy z 4,3% do 38%(Kelley i in. 2013).
W większości przypadków FS występuje między 40. a 65. rokiem życia, z nieco większą częstością występowania wśród kobiet w porównaniu z mężczyznami(Tasto i in. 2007).
W Japonii i Chinach FS jest zatem nazywany barkiem 50-letnim ze względu na średni wiek wystąpienia wynoszący 55,0±8,4 lat dla kobiet i 54,7±8,7 lat dla mężczyzn.
W 17% wszystkich przypadków FS występuje po stronie przeciwnej w ciągu pięciu lat od pierwszego epizodu, podczas gdy FS występuje obustronnie w 14% wszystkich przypadków. Nawroty w tym samym barku są rzadkie(Kelley i in. 2013).
Wreszcie, literatura opisuje, że strona niedominująca jest dotknięta częściej niż strona dominująca, chociaż brakuje twardych dowodów(Lewis i in. 2015).

Obraz kliniczny i badanie

• Ból barku, promieniujący do ramienia, rozległy i rozproszony, charakterystyczny
• Początek: nagły lub stopniowy z postępującym bólem i sztywnością.
• Opisy bólu: stały, silny, nieustępliwy, rozdzierający ból przy poruszaniu się lub wstrząsach, sporadyczne "objawy nerwopodobne".
• Najczęściej zgłaszane problemy: wszystko
• Powszechnie zgłaszane czynniki łagodzące: nic
• Historia medyczna: DM, choroby układu krążenia, palenie tytoniu, wysoki poziom cholesterolu itp.
• Równa utrata aktywnego i pasywnego zakresu ruchu

Badanie

Hollmann i in. (2015) przeprowadzili badanie dotyczące ilości aktywnej ochrony mięśni u pacjentów z podejrzeniem FS i stwierdzili, że wszyscy pacjenci doświadczyli ogromnego wzrostu biernego odwodzenia podczas znieczulenia. Oznacza to, że utrata zakresu ruchu w FS nie może być wyjaśniona jedynie przez prawdziwy skurcz torebki stawowej, ale aktywna sztywność lub ochrona mięśni może również odgrywać ogromną rolę. Z tego powodu sensowne może być wykonanie testu bólu wyrostka barkowego w celu rozróżnienia między prawdziwym a rzekomo zamrożonym barkiem(Carbone i in. 2010)

Innym testem ortopedycznym pozwalającym odróżnić zamrożony bark od innych patologii barku jest objaw wzruszenia ramion.

OBEJRZYJ DWA W 100% BEZPŁATNE WEBINARIA NA TEMAT BÓLU BARKU I BÓLU NADGARSTKA PO STRONIE ŁOKCIOWEJ

• • Nazwa*
• • Email*

Δ

Leczenie

Fizjoterapeutyczne leczenie FS powinno być dostosowane do stopnia reaktywności. Poniższa tabela opracowana przez Dutch Shoulder Network ma na celu pokierowanie Twoim leczeniem, w tym zalecanymi opcjami leczenia (Vermeulen i in. 2017).

Przegląd Cochrane przeprowadzony przez Page i wsp. (2014) stwierdza, że najskuteczniejszym sposobem leczenia bólu, funkcji i zgłaszanego przez pacjenta powodzenia leczenia we wczesnych stadiach zamrożonego barku są zastrzyki sterydowe.
Podczas gdy zastrzyki z kortykosteroidów były lepsze od połączonej terapii manualnej i ćwiczeń w krótkim okresie (7 tygodni), nie było klinicznie istotnej różnicy po 6 miesiącach i 1 roku.
Chociaż zastrzyki sterydowe są skutecznym leczeniem w krótkim okresie, mogą nie przynosić żadnych korzyści w dłuższej perspektywie(Xiao i in. 2017)

Alternatywą dla zastrzyków z kortykosteroidów są zastrzyki hydrodynamiczne, które wstrzykują do torebki stawowej roztwór soli fizjologicznej o dużej objętości 40-50 cm3 w połączeniu ze steroidami i miejscowymi środkami znieczulającymi.
Istnieją umiarkowane dowody na to, że dystorsja artrograficzna z użyciem soli fizjologicznej i sterydów zapewnia krótkoterminowe korzyści w zakresie bólu, zakresu ruchu i funkcji w adhezyjnym zapaleniu torebki stawowej. Nie ma jednak pewności, czy jest to lepsze niż alternatywne interwencje(Buchbinder i in. 2008).

Ostatnią opcją leczenia zamrożonego barku jest manipulacja w znieczuleniu i artroskopowe uwolnienie torebki stawowej. Niestety, dostępne są jedynie dowody niskiej jakości, które wykazują niewielkie korzyści z uwolnienia torebki stawowej zamiast lub oprócz manipulacji w znieczuleniu pod względem uprowadzenia, zgięcia i zakresu ruchu rotacji zewnętrznej(Grant i in. 2013). Jednocześnie w przypadku obu procedur zgłaszano powikłania, takie jak zwichnięcie barku, naderwanie stożka rotatorów lub porażenie splotu ramiennego(Birch i in. 1991).

Chcesz dowiedzieć się więcej o zamrożonym barku? Następnie zapoznaj się z poniższym przeglądem badań:

• Profil kliniczny pacjentów z zamrożonym barkiem

Referencje

Birch, R., Jessop, J., & Scott, G. (1991). Porażenie splotu ramiennego po manipulacji barku. Journal of Bone and Joint Surgery. British volume, 73(1), 172-172.

Buchbinder, R., Green, S., Youd, J. M., Johnston, R. V., & Cumpston, M. (2008). Dystorsja artrograficzna w przypadku adhezyjnego zapalenia torebki stawowej (zamrożony bark). Cochrane Database of Systematic Reviews, (1).

Carbone, S., Gumina, S., Vestri, A. R., & Postacchini, R. (2010). Test bólu barku: nowy objaw kliniczny adhezyjnego zapalenia torebki stawu barkowego. Międzynarodowa ortopedia, 34, 385-388.

Grant, J. A., Schroeder, N., Miller, B. S., & Carpenter, J. E. (2013). Porównanie manipulacji i artroskopowego uwolnienia torebki stawowej w leczeniu adhezyjnego zapalenia torebki stawowej: przegląd systematyczny. Journal of Shoulder and Elbow Surgery, 22(8), 1135-1145.

Hollmann, L., Halaki, M., Haber, M., Herbert, R., Dalton, S., & Ginn, K. (2015). Określenie wpływu aktywnej sztywności na zmniejszony zakres ruchu w zamrożonym barku. Fizjoterapia, 101, e585.

Kelley, M. J., Shaffer, M. A., Kuhn, J. E., Michener, L. A., Seitz, A. L., Uhl, T. L., ... & Wilk, K. (2013). Ból barku i deficyty ruchomości: adhezyjne zapalenie torebki stawowej: wytyczne praktyki klinicznej powiązane z międzynarodową klasyfikacją funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia opracowaną przez Sekcję Ortopedyczną Amerykańskiego Stowarzyszenia Fizykoterapii. Journal of orthopaedic & sports physical therapy, 43(5), A1-A31.

Lee, S. Y., Park, J., & Song, S. W. (2012). Korelacja wyników badań artrograficznych MR i zakresu ruchów barku u pacjentów z zamrożonym barkiem. American Journal of Roentgenology, 198(1), 173-179.

Lewis, J. (2015). Zespół przykurczu zamrożonego barku - etiologia, diagnostyka i postępowanie. Terapia manualna, 20(1), 2-9.

Page, M. J., Green, S., Kramer, S., Johnston, R. V., McBain, B., Chau, M., & Buchbinder, R. (2014). Terapia manualna i ćwiczenia w przypadku adhezyjnego zapalenia torebki stawowej (zamrożonego barku). Cochrane Database of Systematic Reviews, (8).

Pietrzak, M. (2016). Adhezyjne zapalenie torebki stawowej: związany z wiekiem objaw zespołu metabolicznego i przewlekłego zapalenia o niskim stopniu nasilenia? Hipotezy medyczne, 88, 12-17.

Ryan, V., Brown, H., Minns Lowe, C. J., & Lewis, J. S. (2016). Patofizjologia związana z pierwotnym (idiopatycznym) zamrożonym barkiem: Przegląd systematyczny. Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego BMC, 17, 1-21.

Tasto, J. P., & Elias, D. W. (2007). Adhezyjne zapalenie torebki stawowej. Przegląd medycyny sportowej i artroskopii, 15(4), 216-221.

Vermeulen E, Schuitemaker R, Hekman K, van der Burg D, Struyf F. Fysiotherapie bij Frozen Shoulder: aanbevelingen vanuit SchouderNetwerken Nederland. FysioPraxis: vakinformatie voor de fysiotherapeut in de praktijk.-Houten, 1992, currens. 2017;26(7):13-7.

Xiao, R. C., Walley, K. C., DeAngelis, J. P., & Ramappa, A. J. (2017). Zastrzyki z kortykosteroidów w leczeniu adhezyjnego zapalenia torebki stawowej: przegląd. Clinical Journal of Sport Medicine, 27(3), 308-320.