Porcellini Test Posteroinferior Labral Tear Schouderbeoordeling

De Porcellini Test is een relatief nieuwe orthopedische schoudertest om te beoordelen op posteroinferieure labrumscheuren die leiden tot posteroinferieure instabiliteit.

Morey et al. (2016) introduceerde de Porcelli Test als een nieuwe test in de diagnose van posterieure labrale scheuren. In hun studie vonden zij een hoge inter-onderzoekersbetrouwbaarheid boven punt 8 en een zeer hoge nauwkeurigheid met een gevoeligheid van 100% en een specificiteit van 99% bij de diagnose van posterieure labrumscheuren. In dit onderzoek presteerde de Porcelli-test beter dan andere gangbare tests zoals de Jerk-, Kim- en Load-and Shift-test. Hoewel deze test betrouwbaar en zeer accuraat lijkt te zijn, is hij nog niet door andere studies gevalideerd. Daarom geven wij er een matige klinische waarde aan om labrumscheuren achteraan in en uit te sluiten.

Om de Porcelli-test uit te voeren, laat u uw patiënt zitten of staan. Vergelijkbaar met de actieve compressietest brengt de patiënt zijn schouder in negentig graden flexie en tien tot vijftien graden adductie met de schouder in maximale interne rotatie, zodat de duim van de patiënt naar beneden wijst. De onderzoeker staat achter de patiënt en stabiliseert het schouderblad met één hand. Vervolgens wordt de patiënt gevraagd zijn arm op te heffen tegen de weerstand die de onderzoeker biedt.

Pijn en kracht worden door de onderzoeker genoteerd.

In het tweede deel van deze test neemt de patiënt precies dezelfde houding aan als in het eerste deel. Pas nu beweegt de onderzoeker de duim van zijn stabiliserende hand meer lateraal, zodat deze op de posterieure gewrichtslijn komt te liggen, waarbij een matige anterieure kracht wordt gehandhaafd om te voorkomen dat de humeruskop posterieur subluxeert. Dan wordt de manoeuvre herhaald.

Deze test is positief als de pijn met of zonder zwakte die tijdens het eerste deel van de test wordt waargenomen, tijdens het tweede deel van de test vermindert of verdwijnt. Houdt de pijn ook bij de tweede manoeuvre aan, dan wijst dat op AC-gewrichtspathologie.

De biomechanische redenering die de auteurs voor deze test geven, is dat maximale spanning op het achterste kapsel een druk uitoefent op het gescheurde labrum in een positie van voorwaartse flexie, adductie en interne rotatie. Bij actieve elevatie tegen weerstand veroorzaakt de treklijn van de deltaspier een posterieure translatie van de humeruskop, waardoor het gescheurde labrum verder wordt gecomprimeerd. Morey et al. (2016) bevestigde ook deze anatomische basis van de test onder radiografische beeldvorming. Zij stelden vast dat de humeruskop bij patiënten met een gescheurd labrum achteraan in vergelijking met gezonde controle tijdens de eerste fase van de test meer naar achteren vertaalde. In de tweede fase lieten de röntgenfoto's zien dat de duim van de onderzoeker de posterieure translatie kon voorkomen.

21 VAN DE NUTTIGSTE ORTHOPEDISCHE TESTS IN DE KLINISCHE PRAKTIJK

• • Naam*
• • E-mail*

Δ

Andere gebruikelijke orthopedische tests om de posterieure instabiliteit van het glenohumerale gewricht te beoordelen zijn:

• Miniaci Test
• Jerk Test
• Kim's test

Morey, V. M., Singh, H., Paladini, P., Merolla, G., Phadke, V., & Porcellini, G. (2016). De Porcellini test: een nieuwe test voor een accurate diagnose van posterieure labrumscheuren van de schouder: vergelijkende analyse met de gevestigde tests. Musculoskeletale chirurgie, 100(3), 199-205.