Inleiding

Pijneducatie is overal en dat is een goede zaak. Het is aangetoond dat het angst- en stressniveaus bij verschillende aandoeningen aan het bewegingsapparaat vermindert. Als je je patiënt goed informeert (of voorlicht, wat heet), heb je al een voordeel ondanks het type behandeling waar je voor kiest. Steeds meer bewijs wijst op het belang van zelfmanagement. Als zodanig keert fysiotherapie zich af van het "behandelen" van patiënten en gaat over op het begeleiden van iemand door een bepaalde pathologie. In dit opzicht heb ik ervoor gekozen om deze RCT te beoordelen, omdat het beide combineerde. De toepassing van pijneducatie en oefeningen voor carpaal tunnel syndroom via telerevalidatie.

Methoden

In deze RCT werden pijneducatie en lichaamsbeweging voor carpaal tunnel syndroom vergeleken met alleen lichaamsbeweging. Beide interventies werden geleverd via telerevalidatie.

De deelnemers waren tussen de 18 en 60 jaar oud en hadden matig tot ernstig carpaal tunnel syndroom. Deze definitie is opgesteld volgens de klinische praktijkrichtlijnen van de Academy of Orthopaedic Physical Therapy en de Academy of Hand and Upper Extremities Physical Therapy. We hebben deze praktijkrichtlijn behandeld op ons YouTube-kanaal, dat je hier kunt bekijken. Verder waren hun symptomen minstens 3 maanden aanwezig en konden ze unilateraal of bilateraal aanwezig zijn.

De geïncludeerde deelnemers werden gerandomiseerd volgens een 1:1 toewijzingsratio om alleen lichaamsbeweging te krijgen in vergelijking met pijneducatie en lichaamsbeweging voor carpaal tunnel syndroom. Beide groepen kregen het oefentherapieprogramma via telerevalidatie. Drie telerevalidatiesessies werden elke 15 dagen begeleid door fysiotherapeuten.

In de oefengroep deden de deelnemers aerobe oefeningen, digitale flexorpees glijoefeningen, neurodynamische thuisoefeningen en zelfstrekkingen.

Deze oefeningen werden drie keer per week uitgevoerd gedurende 6 weken, met een interval van 48 uur tussen elke sessie. Elke oefensessie duurde ongeveer 30 minuten. In totaal werden 15 zelfbeheerde en 3 begeleide sessies gehouden.

In de groep die pijneducatie en oefeningen voor carpaal tunnel syndroom kreeg, ontvingen de deelnemers 3 extra sessies pijnneurowetenschappelijke educatie. Onderstaande tabel toont het gedetailleerde programma voor beide groepen.

Pijnintensiteit was het primaire resultaat en dit werd gemeten met behulp van de NPRS op 6 weken en 12 weken. Andere uitkomstmaten waren de Pain Catastrophizing Scale (PCS), Tampa Scale for Kinesiophobia-11, Boston Carpal Tunnel Questionnaire (BCTQ), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), EuroQol5-dimensions (EQ-5D) en de Patient Global Impression of Change Scale (PGICS).

Resultaten

De analyse van de basislijnkenmerken toonde geen significante verschillen tussen de groepen aan het begin van het onderzoek.

Het onderzoek wilde weten of pijneducatie in combinatie met lichaamsbeweging beter was dan lichaamsbeweging alleen. Dus probeerden ze de effecten tussen de groepen te beoordelen.

Het artikel stelde dat er geen interactie-effect of hoofdeffect voor de groep was, maar dat er wel een hoofdeffect voor de tijd werd waargenomen. Verder stellen ze: "Significante en klinisch relevante verschillen in NPRS werden waargenomen op week 6 in de PNE + oefengroep (MD: 2,0 punten, 95% CI: -3,8 tot -0,2). De oefengroep vertoonde op geen enkel tijdstip verbetering".

Questions and thoughts

• Deze studie omvatte deelnemers die in afwachting waren van een operatie en al lange tijd klachten hadden. Er werden geen verschillen waargenomen tussen de groep met pijneducatie plus lichaamsbeweging en de groep met alleen lichaamsbeweging voor het primaire resultaat. Toch waren de patiënten die de gecombineerde interventie kregen na 6 weken meer tevreden dan de oefengroep. Dit effect verdween na 12 weken. Dit kan het resultaat zijn van meer aandacht, en ontvangen zorg, response bias... in plaats van een echt verschil. Bovendien was dit resultaat niet het primaire resultaat en was het onderzoek niet geschikt om een dergelijk verschil te detecteren.
• Het huidige onderzoek gebruikte veel patiëntgerapporteerde uitkomstmaten. Ik vraag me zelfs af hoe ze het voor elkaar hebben gekregen om ze allemaal gevuld te krijgen door de deelnemers. In de praktijk zou ik er zeker niet zoveel gebruiken bij een patiënt van mij. Ik concentreer me liever op één of twee resultaten die zij relevant vinden.
• De secundaire uitkomsten lieten significante interactie-effecten zien voor kinesiofobie. Uit de gegevens blijkt dat op week 6 en 12 het gemiddelde verschil tussen de groepen -5,2 punten [95% CI: 9,7 tot -0,6; p = 0,028] en -5,7 punten [95% CI: 10,8 tot -0,5; p = 0,034], respectievelijk. Dit kan erop wijzen dat pijneducatie in combinatie met lichaamsbeweging voor carpaal tunnel syndroom effectief is in het verminderen van bewegingsangst bij deze populatie, maar omdat het een secundaire uitkomst is, is voorzichtigheid bij de interpretatie van deze bevinding geboden.
• Een significant interactie-effect vond een verschil tussen de groepen met betrekking tot de ernst van de symptomen, maar dit was klinisch niet significant. Aangezien dit een secundaire variabele is waarvoor de trial niet geschikt was, kan dit verschil toevallig zijn opgetreden.

Talk nerdy to me

• Er werden geen basislijnverschillen waargenomen tussen de groepen, wat betekent dat de auteurs erin geslaagd zijn om een homogene steekproef te creëren.
• In de primaire analyse werd geen verschil gevonden tussen de groepen voor de primaire uitkomst van pijnintensiteit. Toch benadrukte het onderzoek de voordelen van het opnemen van PNE in telerevalidatie-interventies voor patiënten met CTS. Dit is tegenstrijdig en misleidend.
• Het onderzoek resulteerde in een significante verbetering binnen de groep na 6 weken die klinisch relevant was in de groep die pijneducatie en oefeningen kreeg voor carpaal tunnel syndroom.
• Het doel van dit onderzoek was echter om de voordelen van het toevoegen van pijneducatie aan lichaamsbeweging te evalueren door het te vergelijken met lichaamsbeweging alleen.
• Aangezien er geen verschillen waren tussen de groepen, denk ik dat het artikel misleidend is door het belang te benadrukken van pijneducatie in combinatie met lichaamsbeweging. De manier waarop ze het formuleren lijkt alsof de groep die de combinatie van educatie en lichaamsbeweging kreeg na 6 weken beter was dan de groep die lichaamsbeweging kreeg. In plaats daarvan is dit een verschil binnen een groep, maar daar zou dit onderzoek niet over moeten gaan. Dit is misleidend en niet correct. Dit wordt duidelijk uitgelegd door het onderzoek van Altman et al. uit 2011.

Take home messages

Pijneducatie en lichaamsbeweging voor carpaletunnelsyndroom waren niet effectiever dan alleen lichaamsbeweging om de pijnintensiteit te verminderen. Hoewel dit wordt vermeld en benadrukt, weerspiegelt dit de interpretatie van een verbetering binnen de groep waar het onderzoek effecten tussen de groepen wilde vergelijken. Het onderzoek gaf aan dat de therapietrouw aan het programma hoog was en dat de deelnemers tevreden waren over de manier waarop ze telerevalidatie kregen. De combinatie van pijneducatie en lichaamsbeweging kan nuttig zijn voor het verminderen van kinesiofobie, maar dit was een secundaire uitkomst en moet verder worden getest.

Referentie

Núñez-Cortés R, Cruz-Montecinos C, Torreblanca-Vargas S, Tapia C, Gutiérrez-Jiménez M, Torres-Gangas P, Calatayud J, Pérez-Alenda S. Effectiveness of adding pain neuroscience education to telerehabilitation in patients with carpal tunnel syndrome: Een gerandomiseerde gecontroleerde trial. Musculoskelet Sci Pract. 2023 Jul 28;67:102835. doi: 10.1016/j.msksp.2023.102835. Epub vooruit gedrukt. PMID: 37572618.

Aanvullende referentie

Bland JM, Altman DG. Vergelijkingen met de uitgangswaarde binnen gerandomiseerde groepen worden vaak gebruikt en kunnen zeer misleidend zijn. Proeven. 2011 Dec 22;12:264. doi: 10.1186/1745-6215-12-264. PMID: 22192231; PMCID: PMC3286439.